Laatst realiseerde ik me dat de grootste kans op een gevoel van mislukking is ‘dat je weer wilt worden wie je was‘. Een ingrijpende gebeurtenis – zowel positieve als negatieve – zet alles wat je kent op losse schroeven. Het brengt een tsunami van emoties, verwarring en onzekerheid. Het kost tijd om een nieuwe routine te vinden. ‘Pas als je je weer voelt als vanouds is het weer terug naar normaal’, denk je. Maar dat kan gewoon niet, we kunnen niet terug in de tijd. Mensen praten over verandering, maar ik noem het liever ontwikkeling. En het is onomkeerbaar. Je wordt niet meer wie je was, nooit meer. We kunnen alleen maar vooruit. Hoogstens herkennen we de geluksmomenten van weleer, maar als een ander persoon. Ouder, veelzijdiger en hopelijk wijzer en dat maakt ons mooier. Identiteitsvorming staat nooit stil.
Surfen op de golven van het leven. Laat je er niet door overspoelen of meeslepen, want dan stik je. Ik ben zelf geen surfer, maar ik heb weleens gevraagd hoe dat nou werkt om voorbereid te zijn. Het antwoord was: ‘heel hard peddelen, een gevoel voor timing en een beetje geluk op een flinke golf’.
Bezint eer ge Gezin't 